Czy drugi pies rozwiąże problemy?

W Internecie można znaleźć porady na wszystko. Na każdą dolegliwość, na lepszy sen, na nadwagę, na popsutą pralkę czy na kamień w czajniku. Ludowe mądrości, przekazywane przy okazji sąsiedzkich ploteczek, też czasem działają „cuda”.

Przeraża mnie, że w przypadku problemów z psim zachowaniem, część ludzi, również szuka pomocy na internetowych forach. Co najgorsze, większość się do tych „porad” stosuje.

Jednak nie będę się dzisiaj rozwodzić nad tym, czy to ma sens czy nie. Umówmy się, że moje zdanie jest takie, że szukanie pomocy przy psich problemach za pomocą internetowych grup i forów, jest tak samo pomocne, jak szukanie diagnozy na choroby przy pomocy Wujka G.

Drugi pies w domu

Mając jednego psa, który sprawia kłopoty, gdy tylko za właścicielami zamkną się drzwi wejściowe, „wielcy znawcy” czasami  zalecają wzięcie drugiego czworonoga,  do tego pierwszego. Bo jak są dwa psy (czy dwa koty) to będzie mu raźniej i nie będzie tak niszczył lub wył. Zajmą się sobą, wspólnie poczytają książkę lub obejrzą film i pograją w warcaby. A gdy się zmęczą to nakryją się kocykiem i zdrzemną. No cud, miód i krakersy.

Żeby to było takie proste.

Nie przeczę, że są przypadki zwierzaków, które mając drugiego zwierza u boku, łagodniej zniosą rozłąkę z właścicielem. Jeżeli to jest kwestia, nudy czy niewybiegania, zabawa z drugim psem, może okazać się zbawienna dla tego pierwszego (nie zawsze efekty będą miłe dla opiekunów). Jednak, gdy w grę wchodzi silne przywiązanie do opiekuna, drugi pies, niewiele tutaj zdziała. A może być dodatkowym kłopotem.

Ale czy pies, którego dobierzemy, faktycznie rozwiąże ten problem?

Mamy pierwszego psa z jakimś problemem, np. boi się przejeżdżających tramwajów. Jednak nie można wykluczyć, że drugi pies nie będzie miał tego samego problemu, co rezydent. Albo jakiegoś innego, który może pogłębić problem z pierwszym psem.

Niepewny pies, który nie umie poradzić sobie ze swoim problemem i strachem, jeżeli nie zostanie nauczony, jak rozwiązać daną sytuację, aby poczuć się lepiej lub mniej niekomfortowo. Może przejąć od drugiego psa zachowania, niekoniecznie dla nas korzystne. Psy są świetnymi obserwatorami. I tak jak ludzie, wybierają takie sytuacje, które dla nich są lepsze.

Patrząc na takiego Iggy’ego, który ma swoją strefę komfortu i nie lubi, gdy ktoś ją przekracza. Z jego punktu widzenia, gdy ktoś przejdzie tę niewidzialną linię, korzystniej jest wyskoczyć do przodu i obszczekać. Efekt jest natychmiastowy, „intruz” się wycofuje i trzyma z dystans. Poziom dyskomfortu i hormonów stresu opada, a zwiększa się poczucie ulgi. Dwa, trzy powtórzenia i zachowanie się utrwala. Gdybym wzięła do Iggy’ego psa, który ma problem socjalizacyjny z ludźmi. Większym prawdopodobieństwem jest to, iż nauczył by się od Iggy’ego nieakceptowanego przeze mnie zachowania, niż sam doszedł do wniosku, że inna strategia będzie lepsza. I wtedy problem miałabym podwójny.

Dwa lękowe psy mogą się nawzajem nakręcać i wzmagać swój strach przed budzącymi niepokój dźwiękami, przedmiotami czy ludźmi.

Dopsienie – rób to z głową!

Dlatego, warto przed wzięciem drugiego psa (czy to szczeniak, czy dorosły pies) poznać potencjalnego członka rodziny.

W przypadku szczeniaka, fajnie jest wiedzieć coś o jego pochodzeniu, jacy byli rodzice, w jakich warunkach szczeniak się wychowywał.

Gdy decydujemy się na dorosłego psiaka, musimy wziąć pod uwagę, że może on mieć już jakieś swoje problemy. Fajnie, gdy osoba, która się nim opiekuje (czy to w domu tymczasowym, czy wolontariusz w schornisku) może nam coś o psiaku więcej powiedzieć – jak się zachowuje na spacerach, jak reaguje na obcych ludzi/psy/zwierzęta.

Bardzo ważną kwestią, jest poznanie naszego psa z nowym przybyszem, przed ostateczną decyzją o adopcji/zakupem. Warto spotkania zapoznawcze zrobić kilka razy (np. trzy-cztery), aby psiaki miały więcej okazji do dowiedzenia się o sobie czegoś i spróbowały nawiązać wspólny język. Jeżeli takie spotkania możemy zorganizować w różnych środowiskach, to już w ogóle jest fajna sprawa.*

*Spotkania dwóch obcych dla siebie psów, w różnych środowiska (np. środowisko psa rezydenta, środowisko przyszłego psa i środowisko neutralne) pozwoli dowiedzieć się nam i psiakom, jak każdy z nich reaguje na dane bodźce, jakie strategie wybiera. Czy psy nie wpływają na siebie negatywnie, czy próbują ze sobą współpracować lub czy tolerują/akceptują swoje towarzystwo nawzajem.

Jakie jest rozwiązanie?

Sprawa jest prosta. Jeżeli Twój psiak ma jakiś problem i sobie z nim nie radzisz. Sąsiedzi się skarżą, że pies wyje cały dzień, a Ty po przyjściu z pracy masz w strzępach pół mieszkania. Na spacerze szarpiesz się z psem, który jest po drugiej stronie smyczy, na widok każdego psa lub Twój pies biega za rowerzystami zamiast za piłką. Skontaktuj się z dobrym behawiorystą! Bo tylko ktoś, kto zobaczy Wasz duet na żywo i Was pozna, będzie wiedział, jak Wam pomóc i co powinniście robić.